چادران فقیر ترین روستا ایران
ما در حاشیه کشورمان روستا ها و ده های بسیاری داریم که خانه هایشان از جنس گل و خشت می باشد. این خانه و نوع ساختاری آنها زیبایی خود را دارند ولی آیا تا به حال به این فکر کرده اید که شرایط زندگی این مردم چگونه است؟ درمسیر حرکت از ساحل زیبای کنارک به سمت روستای آن، در حاشیه 3 کیلومتری آن روستایی به نام چادران قرار دارد. آیا تا به حال نام این روستا به گوشتان خورده است؟ به نظر شما مردم این روستا چگونه زندگی میکنند؟ آیا مدرسه ویا برق ، گاز یا آب دارند تا بتوانند به زندگی روزمره خود برسند؟ افراگشت کهن در اینجا میخواهد شمارا با این روستا آشنا کند. وقتی به روستا چادران می روید با دیدن خانه ها و کوچه هایش دچار حیرت میشوید که مگر همچین جایی در کشور ما وجود دارد. ساختار روستا چادران به به صورت خانه هایی از جنس تخته ای، خانه های دو طبقه که با برش های بشکه درست شده و هیچ مهارت و خلاقیتی در آن دیده نم یشود. دور تا دور خانه ها با سیم خاردار، حصار هایی از جنس درخت ولو، ورودی درب های خانه ها پارچه و غیر قابل تصور میباشد.
روستای چادران با روستا های دیگر که از گل و کاهگل ساخته شده کاملا متفاوت است .مردمان روستا چادران بسیار مهمان نواز بوده و با اینکه در شرایط بسیار سختی زندگی میکنند ولی اهالی این روستا سرشار از لطف و احترام میباشد. شرایط آب و هوایی روستا چادران بسیار طاقت فرساست. گرمای شدید روستا زندگی را برای مردمانش دو برابر سخت تر کرده است. در روستا چادران مسجدی با قدمت 40 سال وجود دارد ولی این مسجد فاقد پنکه و کولر است و تا به امروز نتوانسته اند برای این مسجد با این کهنگی که دارد کاری انجام دهند. برق روستا چادران توسط یک رشته برق اتصال به اسکله دریایی پایگاه شکاری تامین میشود که برای گرمای شدید این روستا کافی نیست. قرار گرفتن روستا در نزدیکی دریا رطوبت را به گرما ی آن افزوده است و شرایط را سخت کرده، در روستا چادران پیر مردی که بزرگ روستا بود زندگی میکرد که نامش شیخ محمد بلوچ بود . شیخ محمد متولد 1326 بوده که در سال 1358 شروع به فعالیت در ارتش کرده بود. شیخ محمد فردی مسن با چشمان کم سوبود که در ارتش جمهوری اسلامی ایران کار میکرد و بازنشست شده بود.
مردم روستا چادران قبل از سال 1349 در داخل پایگاه دهم شکاری واقع در نزدیکی مهدیه فعلی پایگاه ، زندگی میکردند اما در سال 1349 یعنی قبل از انقلاب با توافق مردم آن اهالی تصمیم به زندگی در روستا چادران فعلی را گرفتند. در ابتدا هیچ کسی ادعایی برای زمین های چادران نداشت ولی با گذشت زمان اداراتی جدید ادعای مالکیت روستا چادران را کرده و درخواست تخریب این روستا را دادند . اما خوشبختانه فعلا خبری از ویرانی این روستا به گوش نخورده است. در شهر کنارک شخصی بنام مولوی حافظ یاسینی زندگی میکرد. وی تنها آموزگاری بود که در مسجد امام علی (ع) روستا چادران به تدریس قران کریم می پرداخت. در روستا چادران چندین تیر برق وجود دارد اما متاسفانه هیچ کدام دارای کابل برق نبوده و مردم روستا چادران آب آشامیدنی خود را با مبلغ های زیاد خریداری می کنند و در انبار های مخصوص که درب آن ها تکه های چوب هست نگه داری می کنند. ولی به دلیل مناسب نبودن جای آنها این آب ها مملو از حشرات و مارمولک هایی می باشد که خود آنها از آن بی خبرند . مردمان این روستا از شدت گرما در پارک ها و نیمکت ها می خوابند. روستا چادران دارای 40 سال قدمت است که دارای 771 نفر جمعیت میباشد ولی متاسفانه هنوز در روستا خبری از برق و آب نیست به همین خاطر است که به عنوان فقیر ترین روستا ایران شناخته شده است.
در مجله گردشگری افراگشت کهن بخوانید.